چو دریا درفشان از جوش منشین ***سخن سر کرده ای خاموش منشین

به دل گو باش خاشاکی به خاکی *** چو در کف هست خاکی نیست باکی

جهان گر جمله از من رفت گو رو *** ز مشتی خاک ریزم طرحش از نو

زمان خوش دلی تنگ است دریاب *** شتاب عمر بین در عیش بشتاب

رها کن عقل را دیوانه می گرد *** چو مستان بر در میخانه می گرد

بساط از خانه بیرون ده که وقت است *** قدم بر طرف هامون نه که وقت است

غم هر بوده و نابوده تا چند *** حکایت گفتن بیهوده تا چند

فلک را جور بی اندازه گشتست *** جهان را رسم و آیین تازه گشتست

هزار امروز هم آواز زاغ است *** گل از بی رونقی ها خار باغ است

نه خندان غنچه نه سرو از غم آزاد *** نه گل خرم نه بلبل خاطرش شاد

غم دیرینه گر در سینه داری *** چه غم گر باده دیرینه داری

دو چیز انده برد از خاطر تنگ *** نی خوش نغمه و مرغ خوش آهنگ

فلک را عادت دیرینه این است *** که با آزادگان دائم به کین است

اینجا بشنویم