مدرسه 1‏

یک. کلاس، بعد ماه رمضون دوباره شروع شد، بچه ها بعد مدتها هم رو می‌دیدن و شور و شوق روزهای اول کلاس رو داشتند، درست همونقدر که من شور و شوق شروع دوباره کلاس‌ها رو داشتم

قرار شده اینبار فقط یک پایه رو داشته باشم و این تفکیک کلاس هم به بچه ها کمک می‌کنه و هم به من، اما اون روزهایی که چندتا پایه باهم بودن هم لذت ناب خودش رو داشت، وقتی کلاس دومی ها املا داشتند و سومی ها علوم و تنها دانش آموز راهنمایی کلاس عربی و من که تند تند باید کاری میکردم که هیچکدومشون بیکار نباشن تا شروع نکن به حرف زدن توی کلاس کوچیکی که از اول تا آخرش به زور به دو متر می‌رسید.‏

دو. به حرفش گوش کردم و وسط کلاس شکلات‌هایی که داده بود بهم رو به عنوان "بین کلاسی" به بچه ها دادم، شکلات‌هاش شکل کفشدوزک بود و دوستش داشتم، بچه هام هم دوستش داشتن. به بچهای کلاس خودم یک دور دیگه هم تعارف کردم تا بردارن و در حقشون پارتی بازی کردم و بقیه رو دادم که معلم‌های دیگه تو کلاساشون پخش کنند.

سه. از شنیدن اسم "باری‌داد" ناخودآگاه لبخند کیفی روی صورتم می‌شینه و از خوشگلی اسمش ذوق زده می‌شم. باری‌داد کوچکترین بچه کلاس و بدون شک پرحرف ترین و شلوغ ترین بچه کلاسه اما وقتی با نگاه بهش می‌فهمونم باید ساکت باشه تا دوستاش اذیت نشن،انقدر چشمهای مظلومی داره و این کار رو خوب بلده که کاری از دستم برنمیاد و تسلیم چشمهاش میشم.

چهار. بزرگترین چالش و تمرکز و تمرین سرکلاس اینه که وقتی جغرافی ایران رو بهشون درس میدی از "کشور مون ایران" استفاده نکنی، و مرزهای جغرافیایی رو سر کلاس جغرافی کنار بذاری و بجای گفتن جمله کتاب که "محصول شمال کشور ما برنجه" ازشون بپرسی خب تو شهرهای شما چه محصولاتی وجود داشت و همزمان بترسی که یادشون بیاد اونجا چه سختی هایی کشیدن و چه عزیزانی از دست دادن تا تونستن با سختی زیاد خودشون رو به اینجا برسونن و وقتی بدون اینکه چشمهاشون نم برداره برات تعریف می‌کنند از محصولات و زیبایی شهرشون دلت آروم بشه و پر بکشه برای آرزوی دیرینه سفر به شهرهاشون ...

آبی آسمانی

درب چوبی آ‏بی آسمانی،‏
خزیدن موسیقی باران زیر درب،‏
تاریکیِ گریزان از روشنایی رونده سحرگاه،‏
گام‌هایی بر زمین چوبی،‏
آواز سکوت پس از باران،‏
بوی خاک باران خورده،‏
طعم خدا...‏

لِر

سفر بدون مقصد آغاز شد، بدون نقطه‌ای دقیق روی نقشه، برای اولین بار چالش سفر از نوع نقطه مقصد بود، نواحی کوهستانی تالش، برای سفر کم جمعیت چالش خوب و دوست داشتنی بود.‏ از تهران خارج نشده بودیم که نتیجه رای گیری به رفتن و پرس و جو و یافتن کوهی برای ماندن شد تا رفتن به نقطه‌ای تکراری که قبلتر کسی تجربه‌ش کرده باشد.‏
گپ ها که تمام شد و چشمهای سنگین که باز شدند صبح بود و در تالش بودیم، مرحله پرسیدن و جستجو شروع شد، نتیجه ییلاقی به نام "لِر"‏ شد و سفر در مسیر ناهموار کوهستانی ادامه پیدا کرد.‏محل اسکان در لِر مقدس بود، مقدسی از نوع امامزاده‌ای که در تپه‌ای بود و تمام اهالی اشراف خوبی به آن داشتند، امامزاده مهمان نواز بود و مردمان همانند سایر نقاط روستایی و ییلاقی دیگر مهربان و دوست داشتنی.‏
عصرچادر برپا شد و بساط نهار در ماه رمضان در حیاط امامزاده و اهالی که هیچ دریغی از دادن محصولات محلی به ما نداشتند.‏ دور آتش نشینی شب که لذت تمام نشدنی تمام سفرهاست به راه افتاد و تا پاسی از شب به خوشی گذشت.‏
خوابیدن بیرون چادر و دیدن ستاره های پرشمار شب کوهستان و نزدیکی به ستاره ها و دست درازی برای چیدنشان...‏
صبح با تابش خورشید و صدای خروس محلی  شروع شد و سر و صدای آماده شدن صبحانه چشم های نیمه باز را کامل باز کرد.‏قرار بود سفر کوله کشی نداشته باشد و چادر و وسایل در محلی ثابت بماند و ما به کوهپیمایی بپردازیم.‏ پختن نهار دست و بالم برای گردش صبحگاهی را بست و پای پیاز و سیب زمینی و گوجه نشاندم وسرگرم بازی هایی که به دست مشغولم احتیاجی نداشت شدم.‏برای شب دوم امامزاده مهربان را بدرود گفتیم و به باغ یکی از اهالی کوچ کردیم و چادرها را انجا برپا کردیم.‏ قله کوتاه که از چادرها هوش از دل می‌ربود ما را به سوی خود کشاند، بزرگترین حادثه روز دوم اما دخترکی روستایی بود که دنیایش به کوچکی ییلاق خود و "هشت پر"‏ بود و تهران برایش شهری عجیب بود و اسمهای ما برایش عجیب بود و نسبت نداشتن ما برایش عجیب بود و مهربانی با حیوانات برایش عجیب بود و موهای بلند پسران حتی...‏
دنیای کوچک دخترک انقدر تنگ بود که قرار بود سال بعد هشت پر جنگ شود و ذهنش پرسان بود که " اینجا که ده ماست و پایین که هشت پر است و تهران شما که انگار دور است آن طرفش هم جایی هست؟"‏ و این سوال ما را حالتی عجیب فرو برد، دخترک میپرسید در جاهای دیگر هم مردم مثل ما حرف میزنند و ...‏دخترک بیست و سه سال سن داشت و دنیایش که در هشت پر تمام میشد گفتگویی در میان ما افکند که آیا شکستن دنیای کوچک کسانی که در بی اطلاعیند و سپس ترک کردنشان چقدر درست است، گپ دوستداشتنی پیش رفت در حالی که رنج در صورت تمام ما معلوم بود، شب اینبار در چادر گذشت.‏
روز سوم با کوهپیمایی چند ساعته به ارتفاع گذشت و شب به پختن و درو هم نشینی و آتش و بازی و لذت کنارهم بودن آدمها، شب سوم بیرون چادر گذراندم و تمام شب ترس لیسیده شدن توسط سگی که با ما دوست شده بود مجبورم کرد تمام شب سرم را داخل کیسه خواب کنم و گرما امانم را ببرد.‏

صبح روزچهارم با جع کردن وسایل منتظر ماشین شدیم تا برگردیم اما با رسیدن به پایین وسوسه دریا و شنا همه را به آب کشاند و خاطره ای ماند و عکس ها و دوستان جدید و صمیمیت دوستان قدیم و صورتی سوخته...‏

ترس

دور هم نشسته‌ایم و مسابقات المپیک را تماشا می‌کنیم، دیدن شادی های جمعی پیروزی در المپیک برای مردمی که مدتها شادی نکرده‌اند خوشحال کننده است.‏
تکواندوکار ایرانی روز اول در دوبازی ماقبل نهایی پیروزی را در راند طلایی بدست آورد، در دیدار نهایی انقدر "ترسو"  بود و انقدر وقتی نیاز به پیروزی داشت حمله ای نکرد که مدال نقره‌اش "کیف"‌‏ی برای ما نداشت.‏ مدالی که اندازه سایر مدال‌ها نچسبید و نارضایتی جمعی که به تماشا نشسته بودیم  را به همراه داشت.‏
در زندگی "ترس" و "کیف" یا "لذت"‏ رابطه تنگاتنگی باهم دارند، هر وقت ترسیده ایم، از شکست خوردن، تجربه کردن، از دست دادن، رفتن، ماندن، قضاوت شدن و ...‏ لذت زندگی را از خود دریغ کردیم و هر وقت ترس ها را کنار گذاشتیم و گام‌های استوار داشته‌ایم "کیف" کرده‌ایم.‏
ترس چیزی نیست که ساده و زود درمان شود، وقتی سالها ترسیده باشی از چیزی در درونت چه ترس از نوع ارتفاع باشد یا ترس از دست دادن ، یا وقتی سالها جامعه ترسانده باشدت از چیزی، درمانش سخت و زمان بر است، اما ارزشش را دارد.‏
دوست داشتنی تر است اگر بجای ترس در کاربردهای خوبش کلمات درستی بکار رود، ترس از آبرو "شرف"‏ باشد و ترس از خدا "تقوا"‏ و ...‏

ما را بجز خیالت، فکری دگر نباشد

: )

گلدان‌های روی پله

دیوار گِلی خانه با رنگ سرخی که گذر ایام کمرنگش کرده بود و به صورتی مایل شده بود پنجره چوبی را در دل خود جای داده بود، پنجره چوبی رنگ آبی آسمانی بر تن داشت و باد لابلای پرده‌ای می‌پیچید که که تنها پارچه سفیدی بود و دو میخ بر دیوار و تکه‌ای کش که آن را نگه می‌داشت.‏
طاقچه های زیاد داخل خانه هر کدام چیزی بر دوش داشتند، از آینه نیم دار و جانماز تا چراغ‌های نفتی و گردسوز، طاقچه گوشه اتاق هم چند روزنامه قدیمی و رادیویی که یادگار سالیان بود روی خود داشت.‏ ترکیب رنگ آبی پنجره و درها آرامشی وصف نشدنی همراه داشت که با سوز سردی در اتاق جاری می‌شد.‏
پله‌های سیمانی که گلدان‌هایی با گلهای رنگارنگ روی آنها چیده شده بود با نرده های چوبی به سمت بی‌کرانه‌گی ادامه داشت.‏ تکه‌های ابر که وارد اتاق می‌شدند در گرمای نفس‌ها محو میشد، صدای پرندگان و بازی دوردست کودکان با صدای سوختن هیزم در تنها بخاری اتاق دیگر درآمیخته بود.‏
مرغ و خروس های حیاط درحال کندن زمین و یافتن غذا بودند و غازهایی که باهم تمرین پرواز و آزادی میکردند اما تلاشی بی‌نتیجه می‌نمود.‏
پیرمرد کلاه سیاهی از سرما به سر کشیده بود و روی ایوان درحالی که کتابی در دست داشت تکیه داده بود، دست ها و پیشانی چین دارش یادگار کار سالها بود و روزگاری سپری شده.‏ پاهای پیرمرد با جوراب سیاه و زخیمی پوشده شده  و روی هم انداخته شده بود.‏عینک درشت پیرمرد سوی چشمش را برای خواندن کتاب زیاد می‌کرد.‏
صدای اذان بلند شد، پیرمرد ظرف آبی در دست گرفت و روی پله ها و با ریختن آب به سمت حیاط وضو ساخت و به داخل اتاق رفت.‏ روبروی آبی آسمان پنجره و پرده سفید و پشت بر طاقچه‌ای که رادیو روی آن قرار داشت ایستاد .‏
الله اکبر چهار بار تکرار شد، نفس‌های گرم پیرمرد ابرهای اتاق را محو می‌کرد. باران باریدن گرفت و آوازی آرام و دوست داشتنی آغاز کرد...‏