ماهی‌های قرمز توی تنگ این طرف و اون طرف
می‌رفتند، سیب هفت سین هم توی آب داشت می‌چرخید، شش تا سین دیگه کنارهم روی
سفره نشسته بودند، مامان مثل همه سالها کنار سفره با حرکت جلو عقب خاصش
داشت زیر لب قرآن می‌خوند، بابا هم بیرون منتظر بود با شنیدن صدای دوست
داشتنی تحویل سال، "سال نو" رو به خونه "بیاره". دیوان حافظ دستم بود و
چند تا غزل رو با خودم خوندم و سرشار لذت شدم. سال نو اومد، برای خودم و
چند تا دوست عزیز حافظ رو باز کردم...
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست کلاه داری و آیین سروری داند
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن که دوست خود روش بنده پروری داند
غلام همت آن رند عافیت سوزم که در گداصفتی کیمیاگری داند
وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند
بباختم دل دیوانه و ندانستم که آدمی بچه‌ای شیوه پری داند
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست نه هر که سر بتراشد قلندری داند
مدار نقطه بینش ز خال توست مرا که قدر گوهر یک دانه جوهری داند
به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد جهان بگیرد اگر دادگستری داند
ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه که لطف طبع و سخن گفتن دری داند
امیدوارم سال خوبی برای همه باشه...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر