اينجا از درفت ها نوشته بودم، عصر جمعه لابلاي دلگيري و خالي بودنِ زندگي، بعضي شان را پاك كردم، چند تاريخ كه دلم ميخواست يادم بماند، چند جمله كوتاه و چند نوشته كه ديگر هيچوقت ارسال نخواهد شد. اينكه چقدر پاك كردنشان رابطه مستقيمي با پاك شدنشان از زندگي روزمره داشته باشد را نميدانم اما ميدانم كه نميخواهم ببينمشان، در چشم بودنشان تنها حال ناخوش با خود دارد، همه را ميبرم پستوي ذهنم، يك گوشه اي ميگذارمش و رويش چيزي مي اندازم تا كسي نبيندش، تا ماندگارتر باشد، خودم اما يادم ميماند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر