وقتی سر یه دوراهی بزرگ انتخاب کردن سخت ترین کار دنیا میشه و کار از سبک سنگین کردن میگذره و هرچی بیشتر فکر میکنی کمتر نتیجه میگیری که کدوم راه رو بیشتر دوست داری و بهتره. و وقتی ته هیچکدومشون معلوم نیست چی در بیاد، اونوقت باید به همون یه ذره بیشتر دوست داشتن یکیشون اعتماد کنی و شروع کنی به ساختن مسیر، نباید با اولین طوفان از راه دل بکنی و ته دلت بگی کاش اون راه رو اومده بودم، وقتی یکی از راه ها رو انتخاب کردی بهتره محکم شروعش کنی، تو راهش تلاش کنی و مسیرش رو خودت بسازی. مسیر ساختن توی همه راه ها ممکنه، توی هرکدوم که پا گذاشتی باید خودت براش مسیر درست کنی، مسیری که دوست داری و با گذشتن ازش لذت میبری.
شاید هم یک روز به جایی برسی که بفهمی راه اشتباه بوده و مطمئن شی، اون روز باید از همه مسیر رفته دل بکنی و راه رو عوض کنی، مهم اینه تا اینجای راه رو تو مسیری که ساختی و دوست داشتی گذروندی و خودت با تلاشت این کار رو کردی، اینجوری حتی وقتی نتیجه نداشته باشه و مجبور شی عوضش کنی حسرت نداری و تمام طوفان های مسیر برات رنگ خاطره میگیره.
این روزها سر دوراهی بزرگیم، یکی از راهها رو باید انتخاب کنم و بعد مسیرش رو بسازم...
شاید هم یک روز به جایی برسی که بفهمی راه اشتباه بوده و مطمئن شی، اون روز باید از همه مسیر رفته دل بکنی و راه رو عوض کنی، مهم اینه تا اینجای راه رو تو مسیری که ساختی و دوست داشتی گذروندی و خودت با تلاشت این کار رو کردی، اینجوری حتی وقتی نتیجه نداشته باشه و مجبور شی عوضش کنی حسرت نداری و تمام طوفان های مسیر برات رنگ خاطره میگیره.
این روزها سر دوراهی بزرگیم، یکی از راهها رو باید انتخاب کنم و بعد مسیرش رو بسازم...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر