دل خواستن

دراز كشيدم و چشمانم را بستم، گرما و شرجي هوا به اوجش رسيده بود، بچه گربه‎هايي كه در پشت بام به دنيا آمده بودند مشغول بازي بودند، صداي دويدنشان در تمام خانه پخش ميشد. ياد بچه‎هايم افتادم، دلم خواست كه باز ببينمشان، حالا من زير سقفي كه بالايش چند بچه گربه در حالي بازي بودند دراز كشيده بودم و دلم در منتهاي غربي بزرگراه همت لابلاي خانه‎هاي قديمي "كن" مانده بود، كنار همان دكل بلند مخابرات و ديوارهاي مدرسه‎اي كه بوي غربت ميداد. هميشه دل خواستنهاي اين شكلي وقتي اتفاق مي‎افتد كه امكانش نباشد، مانند وقتي كه دلم خواسته عزيزي را سفت بغل كنم اما تهش شكلکي شده در پيام رسان‎هاي راه دور، مانند آن روز پاييزي كه باد شديدي مي‎وزيد، آن يكشنبه كه تمامش با رفيقي گذشت كه حالا شش سالي ميشود خروارها غبار روي دوستي‎مان نشسته، مانند آن روز كه كنار مادربزرگ نشسته بودم و هيچوقت نبايد بلند مي‌شدم و زمان بايد همانجا مي‎ايستاد ، مانند دل خواستن آن سفري كه زيبايي بي اندازه درياي سبز را نشانم دهي، مانند هزاران دل خواستني كه وقتي دلم ميخواهدشان كه امكانش نيست.

نوشتن

در جمع بحث "نوشتن درماني" درگرفت، يادم آمد چه طولاني شده كه ننوشته‎ام و اجازه درمان دردها و ناملايمات را از خود دريغ كرده‎ام، در اين سالها عميقا به تاثير مثبت نوشتن بر حالات روحي و رواني خود پي برده‎ام. يادم آمد چه روزهاي سخت و سنگيني به كمك نوشتن سريعتر گذشت و چه ذهنم با نوشتن فرم منظمي پيدا كرد.

شايد بابت عدم تداوم حال بد و كوتاه بودن زمان ناراحتي در اين روزها سراغش را نگرفتم، نوشتن تا امروز شبيه رفيقي بوده كه هميشه گوشه خانه‎اش نشسته و در روزهاي ناآرام سراغش را گرفتم و در روزهاي خوشي فراموشش كردم تا باز ناخوشي فرا رسيده. شايد بايد تغيير روند جدي در اين رابطه شكل گيرد، هرچند نوشته هاي حال خوش هم كم نبوده اما آن رابطه خاص در اين حالت شكل نگرفته است.

قبلتر اينجا هم در اين باره نوشته بودم.

نامه دارم

"حالا که بیشتر می‎خندی، بیشتر مراقب خنده‎هایت باش..."

خرداد نود و چهار - "ش"

اين گونه گرم و سرخ - سه

حالا بيشتر از هميشه مي‎فهمم چه يافتن و بودنت خوشايند است، چه قدم برداشتن در دره‎ها و كوه‎ها، پاي گذاشتن در سفيدي برف‎ها و رواني آب‎ها، كنار آتش دوشادوشت نشستن و آواز خواندن، زير باران و تگرگ دويدن، ديدن طلوع ماه و غروب خورشيد از بالاي كوه‎هاي سر به فلك كشيده، خوابيدن در چادري با صداي جاري رودخانه و همه و همه با تو فرق دارد، آنقدر كه از يادم نرود، آنقدر كه حسرتش را داشته باشم كه كاش زودتر در زندگيم آمده بودي و آنقدر كه خوشحال باشم از انتظار كشيدن نتيجه بخش و يافتنت.

حالا براي هميشه نگاهت، لبخندت و سر تكان دادنت براي ادامه دادن و غلبه بر خستگي در ذهنم حك شده خواهد ماند، حالا براي هميشه فكر ميكنم دستانم هرگز آن سان بزرگ و شاد نبوده كه در دستانت و قلبم هرگز آن گونه گرم و سرخ نبوده كه وقت شنيدن منظم نفس‎هايت در خواب روي شانه‎ام.
سفر به سهند خردادماه نود و چهار